Moja włosowa historia.

Witajcie,

Często dostaję pytania o moje włosy. Są to pytania od znajomych jak i od czytelników. Niektórzy nie potrafią mi wybaczyć tego, co zrobiłam, inni uważają, że podjęłam dobrą decyzję. Ale od początku.

Urodziłam się z bujną, czarną czuprynką, która urzekała wszystkich. Mój Tata, był tak bardzo zakochany w moich włosach, że wpoił mi swoją ideologię - długie, znaczy piękne. Zawsze było mu przykro, gdy zasiadałam pod nożyczkami choćby na ścięcie końcówek. W efekcie wyhodowałam sobie niezłe, długie włosy. W najlepszym okresie sięgały sporo pod pupę. Niestety dość wcześnie zaczęłam farbować domowymi sposobami. W dodatku na ciemne kolory. 

Koncerty, tapirowanie włosów, ciasne upięcia, kucyk itp. sprawiły, że stan moich włosów drastycznie się pogorszył. 

Próbując wrócić do koloru od początku 2010 roku moje włosy nie widziały farby, w efekcie ich stan troszkę się polepszył. 

Z lewej ja z prawej najwspanialsza Klodia (wybacz!) <3 

Długo jednak nie wytrzymałam w tak mysim kolorze. Wiele sesji zdjęciowych, comiesięczna zmiana koloru i improwizowane fryzury doprowadziły do tego, że już w połowie roku włosy tragicznie się zniszczyły. 

Mimo tego, że stan włosów pozostawiał wiele do życzenia, nie mogłam przełamać się i pójść do fryzjera. W głowie siedziała mi historia sprzed kilku lat, kiedy to Pani Fryzjerka podcinając mi końcówki z włosów zza pupy zrobiła mi włosy do ramion.  

W połowie roku 2011 postanowiłam się przełamać. Dość drastycznie obcięłam zniszczone partie oraz starałam się wrócić do naturalnego koloru. Poniższe zdjęcie jest z listopada 2011 roku, kiedy to moje włosy były w najlepszym stanie. Znów jednak nie czułam się zbyt dobrze taka "naturalna", więc po powrocie do Polski w grudniu postanowiłam zaszaleć. 

W ruch poszedł mój ukochany fiolet.

Który to niestety z powodu zrobienia w domu, szybko się wyprał. 

Zmęczona ciągłym poprawianiem fioletowej grzywy za namową fryzjerki, podjęłam złą decyzję i zrobiłam z siebie cukiereczka toffi. Wcześniej jednak miałam wszelakie odcienie czerwieni, a włosy cierpiały...

Powrót do czerwieni był ekspresowy. We wrześniu 2013 roku, po zaprzestaniu karmienia niestety moje włosy się zbuntowały. W pięknym odcieniu czerwieni, choć w niewielkiej ilości widniały na mojej głowie do listopada.

Nastał przełom. Znalazłam wspaniała fryzjerkę, której zaufałam i usunęłyśmy z mojej głowy to...

Metamorfoza drastyczna, ale ani chwili się nie wahałam. 

Pół metra włosów lżej. Profesjonalna usługa pozwoliła na regenerację.

Nie minęło wiele czasu, a znów zasiadłam pod nożyczkami mojej fryzjerki.

Było w pięknym kolorze, krócej i asymetrycznie. Jednak jak pewnie się domyślacie, ja nadal nie potrafię żyć bez zmian włosowych. Zażyczyłam sobie "starobabciny fiolet". Po niemalże 7 godzinach ściągania koloru z powyższej pięknej czerwieni, stałam się uroczą babcinką. 

Włoski jeszcze bardziej się wypłukały, jestem niesamowicie zadowolona, ale... postanowiłam zapuszczać. Obecnie będę dążyła do delikatnego, pastelowego fioletu. Niemniej jednak nie gwarantuję, że za miesiąc nie zmienię koncepcji. 

Zdjęciową historię pokazałam Wam od 2010 roku, ale tak jak wspomniałam, wszystko zaczęło się o wiele wcześniej. Już w później podstawówce świrowałam z kolorowymi pasemkami z bibuły:)

Mam nadzieję, że przyjemnie Wam się oglądało.

Czy lubicie zmiany włosów?

AKTUALIZACJA: